Saat gece yarısını çoktan geçmiş. Akşamdan beri devam eden 8-10 dakikada bir gelen düzenli sancılarım var. İşte oğlumla kavuşacağımız zaman çok yakın diyorum içimden. Bebeğim o kadar çok bekletti ki bizi her sancı sırasında seviniyorum adeta. Bize bir adım daha yaklaştığını hayal ediyorum. Gece boyunca sancılarım devam ediyor,dinlenip uyumam gerek yarın BÜYÜK GÜN diyorum ama sancı geldiğinde kıvranıyorum uyumam mümkün değil. Sabahı zor ediyorum. Annem,kayınvalidem ve kocacım tutuyoruz hastanenin yolunu. Arabada giderken aklımda binbir türlü düşünceler,dokunsalar ağlayacak haldeyim hem sevinçten hem endişeden...Hastaneye yatışım yapılıyor,muayene falan derken normal doğum için sancılarımın yetersiz olduğu ve suni sancı verilmesinin uygun olacağını konuşuyoruz doktorumla. Suni sancı verilmeye başlanıyor,hayatım boyunca çektiğim ağrıyı tarif edemeyeceğim o saatler başlıyor. Evde çektiğim sancılar yanında hiçbirşey. 2 saat dayanabiliyorum tekrar muayene hala normal doğum için ufacık bir ilerleme yok. Doktorumla konuşuyoruz ve epidural sezeryana karar veriyoruz. Ben her ne kadar yürüyebilirim desem de beni ameliyathaneye götürmek için sedye geliyor :) Sedyeye yatınca kendimi kötü hissediyorum. Gözlerim annemde, çektiğim sancıların şiddeti aklıma geliyor kim bilir o beni doğururken kaç katı daha fazla acı çekmişti. Gözlerimden yaşlar boşalıyor. Eli elimde asansöre kadar uğurluyor beni. Canım kocam,canım arkadaşım nursel ve görevli ameliyathaneye gidiyoruz. Ameliyathanenin girişinde bekletiyorlar beni,içeride hazırlık yapılıyor. Kocacımı da hazırlamak için alıyorlar yanımdan. Yapayalnız endişeden,heyecandan uyuşuk beynimle bekliyorum. Doktorum yanıma geliyor güven veren gülüşüyle. Birden içime su serpiliyor. Oğlumla bizi birbirimize kavuşturacak bu adam diye hayranlıkla ona bakıyorum. "Çok korkuyorum" diyorum. O da gülerek "bende çok korkuyorum nurgülcüm,çok heyecanlıyım ilk sezeryanım" diyor, gülüşüyoruz :) 5 dakikalık bekleme sonrası işte giriyoruz ameliyathaneye. Epidural işlemleri yapılıyor.Gözüm volkanı arıyor, "seni hazırlayalım ondan sonra gelecek" diyor doktorum. İşte hazırım! Canyoldaşım da yanıbaşımda. Onun varlığı güç veriyor bana. Hayatımın her alanında olduğu gibi yine yanımda,yine bana destek. İyi ki evlenmişim onunla.,Allah iyi ki onu çıkarmış karşıma,binlerce kez şükürler olsun. Ve ameliyat başlıyor. Televizyonda bir şarkı " Biliyorum hiçbir anlamı yok, yokluğunda..." diyor. O an oğlum ve eşimi düşünüyorum...
Doktorum karnında baskı hissedebilirsin işte oğlun geliyor annesi diyor. Heyecandan kalbim fırlayacak yerinden. Karnımda bir basınç ve ardından bir rahatlama... "Saat 13:02" diyor başımda bekleyen anestezi doktorum. Ve bir çığlık,bir yakarış hayatım boyunca kulaklarımdan gitmeyecek olan. "İşte ben geldim annecim" diyor sanki... Onunla birlikte ağlıyorum hüngür hüngür. Temizleyip getiriyorlar yanıma mis kokusunu içime çekiyorum. Doyamıyorum,hep benimle kalsın istiyorum ama götürüyorlar. Artık geçmeyen dakikalar başlıyor benim için. Oğluma tam anlamıyla kavuşmak için sabırsızlanıyorum. Odama çıkarılıyorum,onu gördüğümde tarifsiz bir duygu seli yaşıyorum. Allahıma binlerce kez şükürler ediyorum emanetini bize bağışladığı için, böylesine güzel yürekli bir eşe sahip olduğum için, her zaman yanımda olan ailemin varlığı için şükrediyorum.
Oğlum 20 haziran 2013 saat 13:02 de 4050gr. 51 cm olarak dünyaya gözlerini açtı. Allahım onu bizsiz,bizi onsuz bırakmasın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder